Երկրապահ կամավորականների միության նախագահ Սասուն Միքայելյանը հայտարարել է, թե մենք հնարավորություն չունենք Ադրբեջանի դեմ պայքարելու...

Քաղցկեղի մասին գիտե՞ք։ Առանձին մեթաստազներ թաքուն տարածվում են մարդու ամբողջ օրգանիզմում՝ սկզբում ամենևին ցույց չտալով իրենց վտանգը։ Մարդը հանգիստ ապրում է, չգիտակցելով, որ իր մեջ թշնամին է բույն դրել ու քայքայում է ամբողջովին։ Ու երբ մեթաստազները հասնում են որոշակի հաջողության, միանգամից գլուխ են բարձրացնում և մարդուն կանգնեցնում փաստի առաջ։ Ավելի ճիշտ՝ մահվան առաջ։ Ուշ շրջանում հայտնաբերված քաղցկեղով հիվանդ մարդը երկար չի ապրում՝ մի քանի ամսից մինչև, լավագույն դեպքում, մի քանի տարի։

Ինչպես Հայաստանում, Վրաստանում նույնպես վրացական ծագման օլիգարխներն օգտագործվում են դրսի ուժերի կողմից՝ Վրաստանում ցանկալի օրակարգ թելադրելու նպատակով: Կասկած չկա, որ օլիգարխիան չարիք է և չի ծառայում սեփական ժողովրդին...

Սեփական երկրի համար նորմալ ղեկավար ընտրել չիմացող ժողովուրդները ստիպված սկսում են ուրախանալ ու տխրել ուրիշ ժողովուրդների ընտրություններով...

ԲՐԻԿՍ-ի վերջին՝ կազանյան գագաթնաժողովի աշխարհաքաղաքական նշանակության ու ձեռքբերումների, ինչպես նաև Հայաստանի՝ այդ կառույցին անդամագրվելու հեռանկարների շուրջ քննարկումներ կատարելիս ու տեսակետներ ձևավորելիս, նախևառաջ, անհրաժեշտ է որոշակի պատկերացում կազմել այդ կառույցի տնտեսական ներուժի և քաղաքական հնարավոր նկրտումների վերաբերյալ...

Ո՞վ է ասել, թե ազգերի վրեժն ունի վաղեմության ժամկետ։ Ոչ միայն գաղափարական դաշտում, այլև գենետիկ մակարդակում ոչինչ չի մոռացվում։ Մեր պատերազմը երբեք էլ ավարտված չի եղել: Հերոս ԱՐԱՄԱՅԻՍ ՈՍԿԱՆՅԱՆՆ իր կյանքն ապրեց ու անմահացավ հենց այդ գիտակցումով` ապրել թշնամուն ՈՉ ՄԻ ԹԻԶ ՀՈՂ ՉԶԻՋԵԼՈՎ։

Վրաստանի ընտրությունները դիտարկող միջազգային դիտորդական կազմակերպությունները, կմկմալով ու վերապահումներով, բայց ամեն դեպքում՝ կասկածի տակ չեն դնում գործընթացի լեգիտիմությունը:

Մի երիտասարդ ամեն օր գալիս էր եկեղեցի և մեկ րոպե մնալուց հետո դուրս էր գալիս։

Մի շնչով կարդացի «Խաչատուր Աբովյանի կյանքի և գործունեության տարեգրության» առաջին հատորը. ընդգրկում է 1809–1833 թվականները (872 էջ): Գրականագետ Անահիտ Հակոբյանն անուրանալի և համբուրելի գործ է արել՝ ավարտելով հոր՝ Պիոն Հակոբյանի (1926–2000) անավարտ ուսումնասիրությունը` գերազանցելով ժանրի հնարավորությունները:

Ակնհայտ է, որ ՀԱՊԿ և ԵԱՏՄ կառույցները որոշ ժամանակ անց կորցնելու են իրենց արդիականությունը, և դրանց գոյությունը ինքնին կդառնա անիմաստ։